Yeryüzü insanı gergin, yeryüzü insanı savaşı çağırıyor kardeşim,
Daha çok çiçek ekmeliyiz, daha çok müzik yapmalıyız,
Tiyatro binaları, müzeler, sergi salonları kurmalıyız,
Ekmeğimizden, aşımızdan arttırıp şehrin göbeğine ‘İnsan arıyorum’ diye haykıran, kocaman bir Diyojen heykeli dikmeliyiz.
Domatesin kokusunu, horozun sokak aralarında ötüşünü unutmamalıyız kardeşim,
Dede Efendi’den, Veysel’den, Yunus’tan rol çalmalıyız.
Hattat Şeyh Hamdullah’a, Ressam Osman Hamdi Bey’e öğrenci olmalıyız,
Hoca Nasrettin’den bilge bir tebessüm, Hacı Bayram’dan bir bayramlık almalıyız…
Ekmeğe ve tuza yeniden ısrarla yemin etmeliyiz…
Ahi Evren’de bir iş ahlakı, Hallac’ta bir aşk ahlakı bulmalıyız,
Hacı Bektaş’ın sofrasında Nar’ı Nur’a çevirip, Pir Sultan’la helal lokma yemeliyiz,
Şahı Nakşibend’le yol sürüp sabrı öğrenmeliyiz ilkin,
Ve Simav’da Bedreddin’le tüm varımızı lavm etmeliyiz.
Niyazi’in haliyle hallenip derdimizi derman bildiğimizde
Şems’in ziyasında Mevlana’yla raks etmeliyiz…
Barışı daha çok çağırmalıyız kardeşim,
“Yetmiş iki milleti bir bilmeyen insan değil” diyen Yunus’u daha çok anlamalıyız,
Dile minnet etmeyen Nesimi’nin dilini öğrenmeliyiz,
Ahmed-i Hani’den Mem-u Zin’i dinlemeliyiz.
Hezârfen’le Galata’da kanatlanıp, Üsküdar’da Aziz Mahmut Hüdai’nin sohbetine inmeliyiz.
Alın terini, emeği ve sevinci bir arada düşünmeliyiz,
Bir de yoğurt nasıl mayalanır, turşu nasıl vurulur bunları her çocuk için ders kitaplarına yeniden koymalıyız…
Edison’dan ışık almayız mesela, Newton’dansa sırlı bir elma,
Kepler’le göğün ilminden söz açıp,
Takiyüddin’le yıktırılan rasathaneyi yeniden kurmalıyız.
Sinan’la taşa ruhumuzdan üfleyip Selimiye’de mabede girmeliyiz.
Ve yüreğimiz yetiyorsa, Viktor Frankl’la Nazi kamplarının önünde insanlığımız ölüme giderken insan için bir anlam üretebilir miyiz diye çırpınmalıyız.
Freud’un divanına uzandığımızda, Fuzuli’nin divanından söz açıp “Leylaaa, Leylaaa” diye çağırmalıyız.
Fakat Neyzen’e kulak verip ille de hicran destanı kendimizden okumalıyız,
Dede Korkut’tan masallar dinlemeyiz kardeşim,
Gerekirse : “Yedi başlı dev de kimmiş be!” diye kendimize meydan okumalıyız…
Felsefe nasıl yapılır çaresine bakmalıyız, bir akıl kurmalıyız tertemiz,
Sokrates’i, zehri ve ilkeyi; Eflatun’u gölgeyi ve gerçeği
Aristo’da araz’ı ve cevheri; Rendekar’da özneyi konuşmalıyız kardeşim.
Napolyon’u düşünmeliyiz mesela, kendi tacını kendi giyen Napolyon’u.
Bütün tarihi tas tamam kavrayıp şuuruna taşıyan Hegel’le konuşmalıyız
Ve para üzerine kitap yazmış beş parasız şu yiğit adam Marx’a bir selam çakmalıyız.
“Işığı görmeyiz, ışıkla görürüz” diyen Kant’ı hatırladığımız gibi düşüncenin özgür görüsüne kendi bedenleriyle ışık olmuş, yakılmış Pythagoras’ı, Bruno’yu, taşlanan İskenderiyeli Hypatia’yı her andımızda kalbimizde bir sızı bulmalıyız…
Muhyiddin İbn Arabî’yi okumalıyız kardeşim, ‘bizi bizden olmayan okumasın’ diyen Muhyiddin’i.
Âdem‘i Hatem için cennetten yeniden kovmalıyız.
Kendimizden bir Havva yaratıp hayran olmalıyız,
Erik dalına çıkıp üzüm yemeliyiz,
Hoca Nasrettin’le merkebe ters binip kudüs’e sürmeliyiz…
Sonra İskender’le doğu seferine çıkıp şehirler kurmalıyız, çiçekten şehirler.
Bodhi ağacında bir Buda bulup ‘ben kimim’ diye sual etmeliyiz,
Belki de bir zen ustasının elinden bir şaplakla irkilip kendimize gelmeyiz.
Ama yine de, ille de sormalıyız…
İlim Çin’de de olsa gidip almalıyız,
Tao’ya baş kesip elsiz ayaksız yürümeliyiz…
İdris’in elinden bir hırka giyip, altın hilalde cuş’a gelmeliyiz
İkra!.. ikra demeliyiz kardeşim,
Mushafa başlayacak bir isim edinmeliyiz.
Musa’dan bir asa,
İsa’da bir Baba,
Muhammed Mustafa da bir Murtaza bulmalıyız….
Sonra,
Bin yıllık bir çınar gibi yörük çadırında bağdaş kurup dinlendiğimizde
İnceden bir türkü tutturup söylemeliyiz:
“Uzun ince bir yoldayım gidiyorum gündüz gece”
Ve mutlaka güzel kardeşim;
Büyük ve muzaffer bir adamı hatırlayıp: “Özgürlük ve bağımsızlık bizim de karakterimizdir Paşam!” diye haykırdığımızda, güneşli güzel günleri yeniden ellerimizle inşa etmeliyiz…
