ayak-kapları ve kalıpları.
bedensiz.
sensiz bensiz.
bilmiyorum. rivayet şöyle.
“o kendini bilir” dediler.
“bir” kendini ikiye böler ve hareket başlar.
yapanla yapılan bir. arasan da bulamazsın yapanı. muamma orda başlar.
yapıyorum dersin. ama gün gelir anlarsın. o sen değildin.
o kimdi?
renk. keskin ve kesin.
zarif altın lekeler mi? birer ağıt gibi.
ne sen varsın. ne de ben. neden? zaman da yok mu havva?
boşluk ki dopdolu. köpürüyor her an. ne zevk. ne heyecan.
işte o.
o gül ki, kabrinde hafızın
“her gün yeniden” açan “kanayan rengiyle.” işte o!
ayak-kapları ve kalıpları. bedensiz. sensiz bensiz. kutular.
paranteze alınmış boşluklar. arklar.
ve hareket başlar. dans eder ışık ve gölge. kağıttan dünyalarda.
ayak-kapları ve kalıpları. bedensiz. sensiz bensiz.
kâğıtlar ve camlar ve duvarlar. durmakta bir an.
ayak-kapları ve kalıpları. bedensiz. sensiz bensiz.
boşlukta! boşluğun zamansız eşliğinde.
Hale Arpacıoğlu’nun
“Hiçbir şey oluyor / Ortada beden yok”
isimli sergisinden…
