Vefa Önal

Umudun yokluğu umutsuzluk değildir. Umutsuzluğun karşıtı da umut değil, imandır. Umutsuzluğun karanlık kuyusuna düşmeden de umudun “beklenti çengeli”ne kalbi geçirmeden de yaşanabilir. Bunun için gerekli olan imandır, aşkla dolu bir iman. Birbirini çağıran, er ya da geç birbirine yer açan umut ve umutsuzluk ikileminden çıkışın yolu imandan geçer. Hayatı “asıl sahibi”ne teslim ederek yaşayabilmeyi imanıyla içselleştirmiş bir kalpte, umut ve umutsuzluk yalnızca bir “itaatsizlik meselesi”dir. Ondandır ki umut, imanın hakikatine […]

İnsanın, zamana kayıtlı olarak düşünmesi, algılaması, devinmesi zihinsel formunun bir yansımasıdır. Zaman kaydından kurtulmak, zihinsel işleyiş formumuzu, dolayısıyla algı biçimimizi kökten değiştirmek demektir. Bunu başarabilmek elbette zor, ama imkânsız değil. Zamansal eksenli zihin bir kez kırıldığında, bir çeşit “zaman dışılık” ya da geçmişiyle geleceğiyle düşünsel bağlamdaki “an’lar akışkanlığını” mümkün olduğunca dondurup şimdi’nin bu an’ıyla akan bir varoluşa sıçrandığında, bunun ortaya çıkaracağı en önemli sonuçlardan biri, insan pişesinde “kaygı”nın eskisi kadar […]

Sınır ben’dir. Ben varsa sen de vardır. Ben, seni işaretler, sen beni. Ben sen “varoluşlar coğrafyası”nın sınır çizgilerdir. Bu sınırlar, ötekileştirme “kültürsüzlüğü”yle daha bir örülüp yükseltilir. “Birey” olmak, “benci” olmak, dolayısıyla yanı başındakine duyarsız, ilgisiz bir “duvar” olmak halini alır. “Komşunun” yerini “yabancı”, güvenin yerini “kuşku” alır. Güven ki, sınırı “belirsizleştirir”, kuşku ise sınırı “derinleştirir.” Ama sıra ben’in kendi isteklerine gelince sınır çekilmesini hiç sevmez. Ben sınırsız isteklerle nefsânîleşmeye hep […]